|
Художник Е. Тадевосян * Եղիշե Թադևոսյան (1870 - 1936), Աղբյուր Բյուրականում (էտյուդ) (1903) |
ՎԱՐԴԱՂԲՅՈՒՐ
Իմ Վարդանա վարդ աղբյուր, զովություն ես սրտերի,
Բույրն եմ առնում մինչ հիմա ափիդ մախմուր խոտերի,
Ղողանջում ես ու կանչում վանքի զանգերի նման,
Ու դառնում սուրբ հանգրվան իմ մոլորված հույզերի:
Էլի խնջույք բաց անեմ,
Ափդ գինով թաց անեմ,
Իմ կորցրած սիրուհուս
Ոտնատեղը վարդ ցանեմ:
Ի՛մ Վարդանա վարդ աղբյուր, արծաթ ցոլքեր կցայտես,
Անմահական վարդ ջրով քո ափերը կնախշես,
Հազար ու մի աղբյուրից ջուր եմ առել պապակած,
Պապակ սրտով եմ գալիս, գալիս եմ ինձ զով անես:
Սիրուս ձայնն է քո կանչը,
Ծիծաղն է քո կարկաչը,
Իր լուսնկա պատկերն է
Ծիածանել քո լանջը:
Ի'մ Վարդանա վարդ աղբյուր, ինչքան ակդ զուլալ է,
Կանաչ ժայռից վար կիջնես, շրջապատդ զուլալ է,
Կուզենամ սերն աշխարհի քո պես զուլալ միշտ մնա,
Հայ գուսանիս սուրբ սերը, ինչպես ակդ, զուլալ է:
Սեր գաղտնիք են ափերդ,
Գոհար ակն են ցոլքերդ,
Սրտիս սիրավ կարկաչիր,
Զմրուխտ կապած լանջերդ:
Նոտագրությունը` Հովհ. Բադալյանի