|
ՊԱԽՐԱ
Մեր մով սարերում, ամռան առավոտ
Մի պախրա տեսա կաթնաղբյուրի մոտ.
Իջել էր ձորը մթին անտառից
Ու ջուր էր խմում զուլալ աղբյուրից:
Իրեն տեսել էր ջրի հայելում,
Սարերի անուշ բույրն էր վայելում.
Արդյոք խմո՞ւմ էր, թե համբուրում էր,
Իր տեսքով տարված գուցե հարբում էր:
Ասի՝ այ պախրա, մեր այս լեռներում
Ես յար եմ կորցրել, նա չի երևում.
Իջել էր ձորը՝ մեղմիկ նազերով,
Գառնուկների հետ ջրին վազելով:
Իրեն տեսել էր ջրի հայելում,
Սարերի անուշ բույրն էր վայելում.
Արդյոք խմո՞ւմ էր, թե համբուրում էր,
Իր տեսքով տարված գուցե հարբում էր:
Ասի`Աշոտն եմ, աղաչում եմ քեզ,
Իմ կորած յարից, թե խաբար բերես.
Ոչ մի որսկանի գնդակ չի առնի՝
Ո՛չ քո ձագերին, ո՛չ քո սիրածին:
Իրեն տեսել էր ջրի հայելում,
Սարերի անուշ բույրն էր վայելում.
Արդյոք խմո՞ւմ էր, թե համբուրում էր,
Իր տեսքով տարված գուցե հարբում էր:
Նոտագրությունը` Հովհ. Բադալյանի