|
Художник П. Терлемезян * Փանոս Թերլեմեզյան (1865 - 1941), Տաթևի վանքը (1929) |
ՍԵՐՍ ՎԱՆՔՈՒՄ ՏԱԹԵՎԻ
Սերս վանքում Տաթևի` մոմեր վառած կաղոթեր,
Մոտեցա, որ համբուրեմ, ասաց` տղա, ամոթ է:
Ասի` երդվիր քո սերն եմ, սրբի դուռը անարատ,
Առնեմ նազուկ ծոցիկիդ խնկաբույրը անարատ:
Սարեր ձորեր վկա են ,
Հանդ ու չոլեր վկա են ,
Ախս մինչ երկինք հասավ ,
Երկնի աստղեր վկա են :
Վանքի վառվող մոմերը շլացրին ինձ մի պահ,
Սրտիս խոսքը չավարտած, նայեմ, տեսնեմ նա չկա:
Ասի` աստվա՜ծ, փառքդ շատ, էս ինչ հրաշք երազ էր,
Չլինի՞ թե բախտն է իմ, գեղեցկության աստվածն էր:
Նորեն տեսա հանդեսում սրբուհուն իմ երազի,
Ասի` բախտս գտել եմ, կհասնեմ իմ մուրազին:
Ասես սիրտն ինձ նվիրեց, երբ աչքով սեր խոստացավ,
Սիրո թախիծն ինձ պատեց, երբ որ թողեց, հեռացավ:
Նա իր զմրուխտ թևերով բարձրունքները ինձ տարավ,
Ասաց` դու լավ կըերգես, թե մնաս սիրուս ծարավ,
Գուսան Աշոտ քո յարի սուրբ մաղթանքը կատարվեց,
Այնքան պիտի երգ հյուսես, երգ հյուսելով ցամաքես:
Սարեր ձորեր վկա են ,
Հանդ ու չոլեր վկա են ,
Ախս մինչ երկինք հասավ ,
Երկնի աստղեր վկա են :
Նոտագրությունը` Հովհ. Բադալյանի