|
Հմայակ Հակոբյան (1874 - 1913), նկարչի հոր դիմանկարը (1902) |
ՀԱՅՐԻԿ
Օջախդ շեն, այգիդ՝ ընդմիշտ դալար է,
Ով այգեպան, իմաստուն իմ հայրիկ,
Մայր Արազի նման սերդ վարար է,
Իմ աչքի լույս, իմ սրտիս սյուն, իմ հայրիկ:
Բարի հայրիկ , խրատներդ լսել եմ ,
Սրտիս բոլոր մուրազներին հասել եմ :
Միշտ ծաղկում են գցած այգուդ ծառերը,
Գարնան երգով կարկաչում են ջրերը,
Կանաչել են, կանաչ հագել քարերը,
Հոգիս մատաղ քո սուրբ հոգուն, իմ հայրիկ:
Բարի հայրիկ , խրատներդ լսել եմ ,
Սրտիս բոլոր մուրազներին հասել եմ :
Գուսան Աշոտ, հայրը փառք է օջախի,
Հույսը, լույսը բարի կամքն է օջախի,
Նվիրական վառ կրակն է օջախի,
Լույս ես տալիս սրտիս անքուն, իմ հայրիկ:
Բարի հայրիկ , խրատներդ լսել եմ ,
Սրտիս բոլոր մուրազներին հասել եմ :
Նոտագրությունը` Հովհ. Բադալյանի